Liliansbeelden en de kunst van het van 1 tot 10 tellen

Ineens ben ik door een opmerking met mijn gedachten 13 jaar terug in de tijd,  in Denemarken waar ik met mijn gezinnetje een vakantie doorbracht. Meteen ook de laatste want ik vond het ondanks 14 dagen schitterend weer geen succes.  Dit mede vanwege het park waar wij een huisje hadden geboekt. Denemarken is een tamelijk leeg land maar om 1 of andere reden hadden de eigenaren toch kans gezien om alle huisjes tegen - en  bovenop elkaar te bouwen. Als wij in ons "tuintje"  zaten dan hadden wij zicht op de waterval aan de overkant oftewel: de badkamers van de barakken rij voor ons.  Dat hele "kamp" gevoel  had uiteindelijk 1 voordeel nl. dat wij 's avonds toen de kinderen  eindelijk in bed lagen  bij de mensen achter ons (die we daar ontmoet hadden) een fles wijn konden gaan drinken. Terwijl we in hun tuin zaten, kon ik onze badkamer  namelijk zonder problemen  in de gaten houden. Met de kiddies zelf had ik afgesproken dat zodra er iets aan de hand was, zij alleen maar hun koppie uit het raam hoefden te steken en dan zou ik het meteen zien, ze zouden niet eens hoeven te roepen.
Wij installeerden ons aan de tuintafel en zaten nog nauwelijks aan ons eerste glas en ja hoor........ daar ging het licht al aan. Niemand stak zijn kop nog uit het raam, maar ik besloot toch al maar meteen poolshoogte te gaan nemen. Ik stak de 3 meter gras over en achter mij hoorde ik dat de hilariteit enorm aan het toenemen was. Ik miste alle fun, dus ik wilde geen gezeur en  snel terug.
Ik ging op mijn knieën voor het lage badkamerraampje zitten en kon - omdat het open stond- het gordijn  wegtrekken en tegelijkertijd roepen: "Wat zijn we aan het doen"????
Ik weet niet wie harder gilde: IK, of de man die net voor de wc stond te plassen en die met zijn vriend nog in zijn hand, door zijn hoeven zakkend van schrik achterover tuimelde.
Het drong meteen tot me door: het verkeerde raam. Ik had fout geteld. Ik kan niks zonder tomtom maar dat het zoooo erg was...... Dit was het raam van onze buren en de hilariteit van de mensen achter me had daarmee te maken gehad. Dat kon ik nu wel concluderen aan de gierende, bulkende, hikkende geluiden die ik achter me waarnam.
Ik had het gordijn in een reflex meteen weer dicht gerukt en riep nu door het gesloten ding alle excuses die ik in 1 minuut kon proppen, wensend dat ik door de grond kon verdwijnen.
Toen de buurman weer op adem was gekomen en het gordijntje  een spleetje opende was hij absoluut NOT amused en ik uiteraard op dat moment ook niet.

Toch had ik  het niet willen missen want het aantal keren dat  ik naderhand  dubbel heb gelegen bij deze herinnering is niet meer te tellen.

 

O, ja en de zee zat vol kwallen!!!!