Liliansbeelden en waanzinnig geworden "collega's"

Ik heb een beroep zonder collega's. Ik zet elke dag Radio 1 aan. Dan heb ik toch het gevoel dat ik mensen om me heen heb. Ze praten me bij over allerlei interessante dingen, ik hoor muziek die ik niet kende, krijg recensies over boeken films, iemand maakt me aan het lachen. Kortom Radio 1 fungeert bij mij als een soort surrogaat voor collega's.
 Wat nu als je op een dag niets vermoedend op "kantoor" komt en merkt dat je "collega's" van de ene op de andere dag veranderd zijn. Ineens zitten ze achter hun bureaus de hele dag op achterlijke toetertjes te blazen. Ze zijn allemaal op de fiets gekomen en houden niet op om daarover te praten. Over of - en hoe hard ze hun bandjes hebben opgeblazen. Hoe groot het gat in hun zadel is en erger nog: waarom. Ervaring na een paar dagen leert dat je op dat moment vingers in je oren moet doen en  zingen heel hard, anders ga je visualiseren en krijg je bepaalde beelden van je collega's nooit meer uit je hoofd.
Ze zijn obsessed met het weer: het is altijd te nat te warm of te koud, en met wat ze eten, wat ze gegeten hebben en wat ze vandaag verder nog gaan eten. Ze krijgen ineens allemaal kwaaltjes waarbij dode tenen en maagzuur vanwege lekkende klepjes nog het minst erg zijn om aan te horen. Ineens staat er als uit het niets ook een radio op de afdeling waar voortdurend hinderlijke chansons uit klinken en muziek van bands waarbij je denkt: hoe hebben die zo dronken  de weg naar de studio kunnen vinden?Even denk je dat de vrouwen  weer enigszins normaal zijn als je ze hoort praten over overgewicht, tot blijkt dat het over gewicht van de fiets gaat! Heel af en toe veer je op als er bijvoorbeeld iemand bebloed de afdeling op komt omdat ie onderweg door een tractor van de weg is gereden. Maar daarna zakt de moed je in de schoenen als hij  begint te vertellen dat ie ondanks dat toch zelf door is gefietst naar de dokter waar ie 403 hechtingen nodig had. Vervolgens raken al je collega's pas echt in rep en roer want de gewonde collega begint in de loop van de dag - aarzelend weliswaar maar toch- toespelingen te maken dat ie niet helemaal zeker weet of ie morgen wel weer op de fiets naar het werk zal komen. Dan ga je je pas echt zorgen maken over hun geestelijke gesteldheid en of dit ooit weer goed zal komen.
Gelukkig ga ik dit hele weekend naar Vaals voor een kunstweekend, achter een kraam met geen mogelijkheid om radio 1 aan te zetten. Ik beschouw het maar even als een welverdiende vakantie waarbij ik even afstand kan nemen van mijn collega's. Hopelijk zijn ze maandag weer normaal maar ik ben bang dat de Tour de France nog wel iets langer gaat duren.

U bent van harte welkom zaterdag van 11.30 uur tot 18.00 uur en zondag van 10.00 tot 18.00 uur
voor meer info zie: AGENDA (rechterkant site).

tags: lilian, beelden, rosmalen, Tour de France